W poprzednim artykule skupiliśmy się na narzędziach, które ułatwią nam pracę  z aktualizacji na poziomie pojedynczego serwera. W tej części cyklu przyjrzymy się,  jak w naszej organizacji możemy automatyzować proces instalowania aktualizacji w sposób kontrolowany i bez podejmowania niepotrzebnego ryzyka.

Samodzielne wyszukiwanie informacji o cyberzagrożeniach, ich analizowanie i wyciąganie wniosków niejednokrotnie przekracza możliwości wielu organizacji. Zwłaszcza tych, w których za cyberbezpieczeństwo odpowiada jedna lub dwie osoby. Dużym wsparciem w tej kwestii z pewnością będzie platforma OTX.

Wizja skalowalnego, pozbawionego opłat, zdecentralizowanego protokołu rejestru rozproszonego przedstawiona została w 2015 r. w ramach projektu IOTA. Od tamtej pory jego autorzy wdrożyli ogromną liczbę zmian, aktualizacji, sieci rozwojowych, nowych protokołów czy różnych wersji oprogramowania. Warto je wszystkie usystematyzować.

Duża liczba informacji pojawiających się w mediach dotyczących cyberzagrożeń jednoznacznie wskazuje, że nie jest to temat, który podczas planowania działań organizacji można po prostu pominąć. Ze względu na to, pojawia się coraz więcej pytań dotyczących zarządzania tymi informacjami.

Mechanika kwantowa i kinematografia to nieoczywiste połączenie, chyba że mamy na myśli filmy z gatunku sci-fi. Rzeczywistość dogoniła filmy i na tegorocznym Berlinale uczestnicy festiwalu mieli okazję się przekonać, jakie zastosowania ma teoria kwantów w prawdziwym świecie.

Cyberzagrożenia nie są problemem dotyczącym wyłącznie dużych firm. Każda organizacja stoi przed własnym zestawem wyzwań związanych z cyberbezpieczeństwem. Na sektor małych i średnich przedsiębiorstw również czyha wiele niebezpieczeństw.

Najważniejszym elementem każdego DLT jest konsensus wykonywany przez automatyczne działanie zaimplementowanego kodu. Na drodze do osiągnięcia pełnej centralizacji IOTA zastosowała mechanizm osiągania konsensusu, który zdecydowanie wyróżnia ją spośród innych technologii rozproszonego rejestru.

Utrzymywanie aktualnego stanu członkostwa w grupach jest często bardzo żmudnym procesem. Niemniej jednak może być on w prosty sposób zautomatyzowany.

Powiedzieć, że przed oprogramowaniem open source stoją dziś duże wyzwania, to powiedzieć tyle, co nic. Wraz ze wzrostem popularności tego zjawiska (czy jak wolą niektórzy – idei) pojawiły się nowe zagrożenia charakterystyczne w zasadzie wyłącznie dla wolnego oprogramowania. Liczne ich przykłady mogliśmy odnotować także w ciągu ostatnich miesięcy.

Organizacje powinny lepiej chronić wewnętrzne aplikacje, aplikacje online oraz interfejsy API, które łączą aplikacje wewnętrzne ze światem zewnętrznym. Podpowiadamy, co warto zrobić, aby zwiększyć bezpieczeństwo.