Protokoły RIP, EIGRP czy OSPF zapewnią komunikację w sieci lokalnej. Jednak wymiana ruchu poza nią wymaga odmiennych mechanizmów wyznaczania trasy czy kontroli rozsyłanych informacji. Wówczas stosuje się protokół BGP.

Internet jest, obrazowo mówiąc, zbiorem wysp połączonych ze sobą różnego rodzaju łączami. Taką wyspą może być sieć naszego operatora internetowego, infrastruktura portalu internetowego czy aukcyjnego, sieć korporacyjna czy dostęp bezprzewodowy za pomocą sieci komórkowej. Każda z nich ma swojego zarządcę i własną politykę sterowania ruchem (zarówno wewnątrz sieci, jak i na stykach do operatorów), która jest dostosowana do potrzeb konkretnych użytkowników, uwzględnia też np. koszty łączy. Stąd każda z wysp może używać innego protokołu routingu, innych polityk wyznaczania metryk w tych protokołach czy filtrować informacje (nie tylko o jej sieci), jakie są rozgłaszane do sąsiadów. Protokoły IGP nie są w stanie zapewnić wydajnego i elastycznego mechanizmu wymiany informacji pomiędzy sieciami o zupełnie różnych wymaganiach, dlatego w internecie niepodzielnie króluje protokół BGP.

Sieć komputerowa, lub czasem jej fragment, charakteryzująca się jednolitą polityką routingu, zarządzania i własnością infrastruktury oraz adresów określana jest mianem systemu autonomicznego (Autonomous System), czyli w skrócie AS. Każdy AS ma swój unikatowy numer identyfikujący go w sieci. Wyjątkiem jest grupa numerów prywatnych (od 64 512 do 65 535) i przewidzianych do użycia w dokumentacji (od 64 495 do 65 511), które nigdy nie pojawią się w globalnych tablicach BGP. Od niedawna, ze względu na wykorzystanie całego dostępnego zakresu numerów, stosuje się także rozszerzony, 32-bitowy model numeracji. Nadawaniem numerów AS, podobnie jak i przydzielaniem adresów IP, zajmują się regionalne organizacje, w Europie jest nią RIPE.