Wśród komercyjnych rozwiązań do zarządzania wirtualizacją dominują produkty VMware vCenter Server oraz Microsoft System Center Virtual Machine Manager. Tymczasem podobne możliwości oferują darmowe rozwiązania, rozpowszechniane na licencji open source. W tej kategorii prym wiedzie oVirt, nadzorujący wirtualizację zbudowaną na bazie linuksowego Kernel-based Virtual Machine.

Kupno nowego systemu dyskowego wydaje się procesem prostym i szybkim, bo wybór na rynku jest ogromny. Problem pojawia się, gdy zaczynamy analizować potrzeby organizacji, aby kupiony sprzęt spełniał wymagania środowiska i nie przekroczył dostępnego budżetu.

NFS to protokół do współdzielenia przestrzeni dyskowej pomiędzy serwerami linuksowymi. Znajduje zastosowanie tam, gdzie wiele serwerów potrzebuje dostępu do wspólnego repozytorium plików. Może zatem stanowić ważny element środowisk aplikacyjnych wykorzystujących takie mechanizmy jak load balancing oraz failover. Jest także stosowany przy wirtualizacji serwerów – dostarcza hostom wspólną przestrzeń dyskową do składowania maszyn wirtualnych.

Z infrastruktury jako kodu (IaaC, Infrastructure as a Code) korzystają już inżynierowie systemów i administratorzy. Teraz, oprócz zarządzania konfiguracją serwerów i ich usług (za pomocą Ansible lub Puppet), jesteśmy w stanie zestawić całą sieć w chmurze, zanim uruchomimy jakiekolwiek serwery. Proces, jeśli dobrze zaplanowany i wdrożony, jest powtarzalny i przewidywalny. Dzięki temu możemy tak samo przygotować infrastrukturę dla różnych środowisk.

Analizując ustawienia stosowane przez największych dostawców chmury publicznej Microsoft Azure Database for MySQL oraz Amazon Relational Database Service (RDS), w poprzednim artykule opisaliśmy optymalną konfigurację MySQL. Tym razem na warsztat bierzemy bazę danych PostgreSQL.

Wbrew coraz powszechniejszej opinii systemy bazodanowe nie są jedynie repozytorium do przechowywania danych – w znakomitej większości przypadków są to skomplikowane byty o złożonym systemie operacyjnym. Baza danych Oracle nie tylko nie jest tu wyjątkiem, ale wręcz wyróżnia się ogromem opcji i możliwościami parametryzacji. Nietrudno więc o dużą liczbę półprawd, mitów i uogólnień, które znajdują się w internecie.

DSC jako platforma opiera się głównie na kodzie napisanym w PowerShellu. Kod ten można tworzyć na dwa sposoby – używając zasobów skryptowych lub klas. Od początku swego istnienia DSC wspiera zasoby skryptowe, które są w gruncie rzeczy modułami PowerShella wzbogaconymi o plik opisujący schemat zasobu (wykorzystuje on język Management Object Format – MOF). Od wersji piątej PowerShella zasoby możemy definiować jako klasy z odpowiednim atrybutem, dzięki czemu można uzyskać taki sam poziom ustrukturyzowania zasobu, jaki gwarantuje schemat w pliku MOF.

Kontenery początkowo były osiągalne wyłącznie dla systemów Linux, ale od czasu konferencji Microsoft Build 2016 użytkownicy Windows 10 oraz Windows Server 2016 mogą korzystać z kontenerów zarówno linuksowych, jak i natywnych windowsowych. W tym artykule postaramy się wyjaśnić, jak zacząć używać kontenerów, nie będąc programistą.

Serwery baz danych są na tyle skomplikowanymi programami, że nawet zdefiniowanie wartości brzegowych i analiza zależności między wartościami poszczególnych liczników wydajności nie zawsze pozwalają zidentyfikować przyczyny problemów wydajnościowych. Dlatego w tej części uzupełnimy naszą analizę o informacje zgłaszane przez sam serwer SQL.

Poniżej przedstawiamy, w jaki sposób zbudować pamięć masową przy wykorzystaniu usługi Novell Storage Services (NSS), pracującej pod kontrolą systemu operacyjnego Micro Focus Open Enterprise Server 2018, która definiowana jest i konfigurowana na stacji roboczej za pomocą webowej aplikacji Micro Focus iManager.